تو تنها ...

محبوبم
برای دوست نداشتنت با احساسم معامله ها کردم
و هر بار باختم , شکستم
می دانم دیگر
برای تمام احساس های ناب گذشته دیر شده
ولی
جان دلم , آروم جونم
عشق که حد و مرز نداره
زمان نمی شناسه
همیشه در نامه هایم برایت گفته ام
عشق بی مرز ترین آفریده ی دنیاست
پس از من نخواه برای زمان های بدون تو پشیمان باشم
از من نخواه دیگر عاشقت نباشم
از من نخواه به خاطره اینکه فقر فرهنگی نخواست ؛ زمان عاشق شدنم نیست فراموشت کنم
از من نخواه
چون می دانی به جایی نمی رسی
من اگر اهل بی وفایی بودم
اگر اهل فراموشیت بودم
خیلی وقت پیش باید از دنیای احساسم دور می شدم
همه ی آدمها می دانند
فقر فرهنگی تو را از من گرفت
همه می دانند
اگر فقر فرهنگی نبود چقدر خوشبخت بودیم
محبوب جان و دلم
من عشق را از همان کودکی ها یاد گرفتم
من عشق ورزیدن را لحظه لحظه لمس کردم
وقتی پدرم بی ریا عاشق مادرم بود
وقتی مادرم برای یک عزیزم گفتن پدرم تا عرش می رفت
از من نخواه بی خیال عشقمان شوم
چون فقر فرهنگی نخواسته
من از مادرم یاد گرفتم
هر انسانی فقط یکبار عاشق می شود
من از پدرم یاد گرفتم
مرد واقعی اهل خیانت و فراق نیست
باور کن
دنیای عاشقانه ی آنها را دیده ام
که حالا
در این نقطه از روزگارم
هنوز می گویم
تو تنها عشق ماندگار منی