کاخ آرزوهایم

بعضی وقتها
گفتن یک دوستت دارم ساده سخت ترین کار دنیاست
تا قبل از اولین ارتباط
دلت می خواهد
پشت سر هم به جانش غر بزنی و
به خاطر نبودنهایش گله کنی
دلت می خواهد بگویی
عزیزترینم در سخت ترین لحظه های زندگیم کجا بودی؟
به خاطره ضربه های تیشه ی روزگار,

چرا مرحم زخم های دلم نبودی ؟
انقدر سوال در ذهنت صف می کشد
که باور می کنی

به اندازه ی همه ی این نبودن ها حرف برایش داری
اما افسوس
پس از اولین ارتباط
فقط با یک سلام گفتنش
حتی فراموش می کنی
در چه زمان و مکانی قرار داری
انگار دلت از همه ی آن گله ها خالی می شود
در سکوتی غرق می شوی
که اصلا پیش بینی نکرده بودی
حالا نمی دانی گریه کنی برای درد هایت
یا بخندی برای آمدنش
تازه اگر بفهمی
دنیایتان چقدر با هم فرق داشته
کلافه می شوی
از آن همه دوست داشتنش
از آن همه عشق ورزیدن ها
تازه می فهمی
این فاصله ها دلیل داشته
و تو تمام این سالها با یک دلیل حل نشدنی مبارزه می کردی
در حالیکه تنها توی روزگارت

در جهان خودش , برای خودش زندگی می کرده
بعد از آمدنش و فهمیدن این تفاوت ها
تصمیم می گیری که دست از عشق او برداری
و دل به دیگری بسپاری
حالا دیگر هیچ دوست داشتنی به اندازه ی او برایت
زیبا نیست , دلنشین نیست
به قول خودم
هر انسانی فقط یکبار عاشق می شود
وای از آنوقتی که بفهمی
تنها توی زندگیت , تنها محبوب جان و دلت
حتی یکبار هم نامه هایت را نخوانده
آنوقت کاخ آرزوهایت در هم می شکند
و این است پایان
سپردن خود به دست مسیر زندگی
و با خودت می گویی
دیگه هر چی شد, شد